Hasan Basri Hazretleri’nin ateşe tapan yaşlı bir komşusu vardı. Komşusu bir gün çok hastalandı. Ölüm döşeğine düştü. Hasan Basri, “Ne de olsa komşudur, yanına varıp hâlini hatırını bir sorayım.” diye düşündü ve komşusu Şem’un’u ziyarete gitti. “Ey ihtiyar komşum! Bunca zamandır bütün ömrün ateşe tapmakla geçti. Yeter artık işlediğin günah! İbadet edilecek bir tek Allah vardır. Gel artık Allah’a inan.” dedi.
– “Artık çok geç!” dedi Şem’un. “Ne fayda, çok az ömrüm kaldı! Bu kısa ömürle sevap kazanıp Cennet’e gideceğimi hiç sanmıyorum.”
– Yok, yanlış düşünüyorsun! Allah çok büyüktür. Seni affeder ve Cennet’ine koyar.
– Eğer bu söylediklerin için bana affedileceğimi ve Cennet’e alınacağımı garanti eden bir senet verirsen iman edip Müslüman olurum.
– “Peki, sen Müslüman ol, ben senedi yazarım!” dedi Hasan Basri Hazretleri.
Şem’un, kelime-i şehadet getirerek Müslüman oldu. Hasan Basri ona günahlarının affedileceğine ve Cennet’e alınacağına dair bir senet yazıp verdi. Şem’un o gece öldü. Bir Müslüman gibi yıkanıp kefenlendi ve elindeki senediyle gömüldü. Fakat Hasan Basri’yi bir düşüncedir aldı. Bütün gece uyuyamadı. Şem’un’a senet vermesinin yanlış bir davranış olmasından endişe ediyordu. Sabah namazına kadar uyuyamadı. Sabah namazından sonra biraz dalar gibi oldu. Rüyasında Şem’un’u gördü. Yüzü ay gibi parlıyordu. Cennet’te bahçeler içinde dolaşıyordu. Şem’un, ona dedi ki: “Allah’ım beni affedip Cennet’ine koydu. Biliyorum. Sen verdiğin senet için merak içindesin. Artık ihtiyacım kalmadı, senedini al da endişe etmekten kurtul.” Hasan Basri uykudan uyandı. Şem’un’a verdiği senet, avucunun içindeydi.
Karakterli, Hayırlı Nesiller…
